A w niedziele rano, raniusińko, bystre słónecko wschodzi.
Powiedzze my moja najmilejso, gdzie się miłość rozchodzi.
Rozchodzi się po tutejsym polu, a gdzie kónik toruje.
A ta moja, moja najmilejso, w kómorze się śnuruje.
Śnuruje się, z rana do wiecora, łzy ni z uocu spodajóm.
Wyciero się jedwabnóm chusteckóm, spoglóndo pó Wrocławiu.
A w Wrocławiu wiezo malowano, a chtóz ci jóm malowoł.
Nie kto insy, ino mój najmilsy, co mnie mile miłowoł.
Miłowoł mnie z rana do wiecora, nie mogli się dowiedzić.
Naloz ci się taki jedyn Zelman, posed na mnie powiedzić.
Oj ty Zelmo, zelmo, zelmowity, po coś na mnie powiedzioł.
Bełabym się śmiercióm przepłacieła, kochanek by nie wiedzioł.